چطوره با کمتر خوردن و صرفه جویی در مصرف غذا شروع کنیم؟ چطوره دیگه نریم سراغ ماهی و اصن ماهی نخریم. ماهی گرونه خو. اونو از سفره مون یه چند مدت بذاریم کنار. تعطیل. هر وقت هم مُدی/دیدیم خیلی دیگه هوس ماهی کردیم و زن و بچه ها ماهی میخان، نریم ماهی نخریما. بریم شبا وقتی کسی نیست لب دریا، از اون ماهی خشک ها هست لب دریا، صیادا میریزن دور چون ارزش خوردن نداره، بله، همون "کاو، کوو" ها که ریخته فت و فراوون که گربه هم نمی ره سراغشون. از همونا جمع کنیم ببریم خونه و از زن بخایم با همونا یه چیزی درست کنه بخوریم. مال مفتی خیلی هم حال میده خوردنش. مفت باشه کاو هم باشه، تازه خیلی هم خوشمزه س، خیلی هم کیف میده. همین کار رو بکنیم به نظرتون؟ اگرم زن و بچه ها غر زدن، بهشون میگیم بابا اینا که خیلی عالیه نعمت خدا. مردم سومالی همین ها رو هم ندارن بخورن، برین خدا رو شکر کنین دارم هر شب میرم جون می کنم از لب دریا جمع می کنم میارم براتون. جالب انگیزناکه نه؟ یه خلاقیتیه برا خودش. به این کار میگن احیای منابع غذایی ضایع شده. کلی هم ثواب داره.

می دونی این کار چه وقتایی بیشتر از هر وقت دیگه ای می چسبه؟ اگه بازنشسته باشی. آی حال میده. معرکه س. پول بازنشستگی داره میاد هر ماه، به این بهونه که درآمد پایینه و حقوق بازنشستگی اصلا کفاف مخارج رو نمیده، میشه بهتر و راحت تر و جذاب تر از قبل خساست به خرج داد. ما که یک عمر پول دادیم بچه مون از جیب ما برداشت، رفت برا خودش بنزین خرید ریخت تو باک موتورش. چطوره یه مدت که از عصر درخشان خساست ما گذشت و حسابی تو نقش خودمون فرو رفتیم و توی اون جا افتادیم یه کاری کنیم کارستان. بچه مون که الان دیگه کار و بار داره و داره دو ریال پول در میاره. نظرتون چیه هر وقت با موتورش اومد خونه ... نه خجالت، نه شک، نه درنگ، نه کمر ... بریم بنزین بکشیم از موتورش. چطوره؟ کاری کنیم به روزی بیفته که پدرسوخته اصن دیگه جرئت نکنه با موتورش بیاد خونه باباش، از ترس اینکه بنزین موتورش کشیده بشه. بذار این چیزا رو هم تجربه کنه یه مدت، یاد بگیره، برا آینده درخشانی که در انتظارشه به دردش می خوره. براش میشه یه میراث گرانبها که بین نسل های مختلف رد و بدل شده و عاقبت رسیده به اون و از اون هم به بچه های پدرسوخته ش. بیا نوهلیم/نذاریم زنجیر پاره بشه پسرم. بیا پاسدار میراث بزرگ اجدادی مون باشیم جیگر. بیا این سنت دیرینه رو دوباره و با قدرتی دو برابر احیا کنیم برا خودمون.

نظرات و ایده های ناب شما در این خصوص می تونه سهم بزرگی توی موفقیت ما در بازگشت پرشکوه به عرصه دلنواز خساست ایبَشه.

یتا سوال، یا بهتره بگم یه نظرسنجی. یه شاهکاری اخیراً ازم سر زده، الان تعریف می کنم براتون ببینین ارزش مادی و معنوی این اقدام خالصانه در چه حده. آیا شما رو تحت تاثیر قرار میده یا نه؟ اگه قرار نمیده به ما بگید تا شدت خساست رو ببریم بالا، اگرم قرار میده بازم به ما بگید، تا مظنه دستمون باشه. ماجرا از این قراره که همسایه ما گاو و کهره داره. به میوه فروشی ها سپرده اگه میوه له شده و خراب داشتن، بیارن برا گاو و کهره هاش. یه روز این همسایه ما خونه نبود. میوه فروش، میوه های له و خراب رو سپرد خونه من، که بعداً بدم به همسایه م. تو این فرصتی که وجود داشت، می دونستم اون میوه ها تو دهلیزه، یه لحظه به ذهنم زد از اون فرصت باد آورده بهره برداری کنم. به بچه خودم گفتم برو تو اون صندوق میوه های لهیده و سهار بگرد ببین یه وقت چیزی که قابل خوردن باشه پیدا میشه یا نه. بچه هم نمی رفت به زور مجبورش کردم رفت ... ولی بد شانسی میوه ها به قدری له و داغون بوده که حتی گاو و کهره هم نمی تونستن از اونا بخورن.

خب حالا بگین این حرکت زیبا و خردمندانه من تا چه حد باعث تهییج احساسات شما شده. سر شما ایوا یا نه؟ کیف کردین؟ چقدر براتون الهام بخش بود؟ میشه از این حرکت به عنوان اقدامی انقلابی و نمادین جهت شکوفایی صنعت نوشکفته خساست یاد کرد؟ چرا و چگونه؟ با ارائه مثال توضیح دهید.              

سوال ماه: درنگ جایز نیست یعنی چی؟

جواب ماه: درنگ مرغ و گاو و کهره کجاشه، بلدی؟ درنگشو نخوریم، خوردن گوشت درنگ اونا جایز نیستا!